Make it make sense

Daar zit ik dan... Blij, zenuwachtig, opgelucht, gestrest. Ik heb besloten om na mijn sabbatical niet meer terug te keren naar mijn vertrouwde baan bij het ministerie van Algemene Zaken. Ik heb daar jaren met plezier gewerkt, als freelancer en in vaste dienst. Maar toen ik vanwege mijn sabbatical rustig kon terugkijken op de afgelopen jaren, merkte ik dat ik geen zin meer had om terug te gaan. Echt geen zin. Ik kon met wat meer afstand kijken naar mijn werk en naar mijzelf en ik zag dat ik me vooral gewoon verveelde. Ik had meer bijbanen dan een gewone baan als webadviseur. Ik was actief als bhv’er en ehbo’er en was vooral erg veel tijd kwijt aan de Ondernemingsraad vanwege een interne reorganisatie. Dat laatste vond ik leuk en erg interessant werk waar ik veel van heb geleerd. Ik kon mensen echt helpen en heb dat gelukkig ook gedaan. Tegelijkertijd kon het ook frustrerend zijn en stroperig. Dan hadden we heel veel tijd gestoken in input ophalen bij tientallen collega’s, gesprekken met de directie en was het resultaat alleen 1 vinnig zinnetje in de uiteindelijke notitie die men ook gewoon naast zich neer kon leggen.

Ik begon de zingeving te missen. Alles waar ik al die tijd hard -en goed- voor had gewerkt… wat deed het er eigenlijk toe als je er echt over nadacht? We probeerden zo goed en zo kwaad als het ging een website in de lucht te houden waar niemand echt op zat te wachten. Waar niemand de verantwoordelijkheid voor wilde nemen. Waar we geen mandaat over hadden maar waar we wel door iedereen en zijn oma op werden aangesproken. Bij de OR mochten we blij zijn met dat ene vinnige zinnetje in de eindnotitie en het laatste avocadohandje dat ik had kunnen verbinden, dateerde ook al van een paar jaar geleden. Was dit nu waarvoor ik me altijd de blubbers haastte? Van school naar werk naar opvang naar fornuis naar bad-bed en uiteindelijk uitgeblust op de bank? Nee. Het was tijd voor wat anders. 

Ik trok de stoute schoenen aan en vroeg of ik een sabbatical mocht opnemen met de vrije tijd die ik nog had staan van de geboorte van mijn tweede kind. Mijn altijd-redelijke manager gaf toestemming en zo had ik opeens vanaf december tot maart zeeën van tijd. Waarin ik die zingeving makkelijk zou hervinden. Dacht ik. Want in de praktijk is december eigenlijk al voorbij voordat je ‘dé’ hebt kunnen zeggen (hallo halloween-sinterklaas-werkkerstetentjes-kerstborrels-kerstfeestjes-kerstdiner-kerstvakantie-2-maanden-bijkomen-van-kerst) en zijn januari en februari nu ook niet echt super-inspirerend. Toen februari om de hoek kwam kijken, wist ik dat ik niet meer wilde terugkeren en vertelde ik het aan mijn manager en later aan mijn teamleden. Op 1 maart zou ik weer een vrije vogel zijn. En ik had nog geen idee wat ik wilde gaan doen, behalve ‘iets spiritueels’, waar ik me al sinds 2012 in ontwikkelde. Ik wist alleen dat het tijd was om het roer volledig om te gooien. 

Toen ik begin maart thee dronk bij een vriendin, vertelde ze me over een reading die ze had laten doen, voor zichzelf en voor haar kind. Ze hoefde daarvoor alleen haar vragen en hun foto’s te sturen en 2 weken later had ze een document in haar mail met antwoorden en waardevolle inzichten die ze nog niet had gehad. Ik ging helemaal aan toen ze vertelde over deze methode, de Luisterkind-methode. Ik had de afgelopen maanden veel online trainingen gedaan; voor coaching, gesprekstechnieken en tarot. Ik had geïnformeerd naar kantoormogelijkheden maar ik had nog niet het gevoel dat ik hier een bedrijf van kon maken. Ik had al eerder geleerd hoe ik energie kon 'lezen' via foto’s en andere voorwerpen en nu kon ik er met deze methode handen en voeten aan geven. En kaders! Die had ik gemist. Ik ging op onderzoek uit, belandde op de website van de oprichter van Luisterkind en schreef me in voor de opleiding tot Luisterkindwerker. Eind maart begon ik, met veel plezier en klotsende oksels. Na zo’n dertig proefpersonen te hebben geholpen, ontving ik half juli mijn diploma. En na de zomervakantie kon ik begin september echt van start. 

Het zijn een paar gekke maanden geweest. En voor velen een onlogische stap. En nu voel ik al die dingen, en ben ik tegelijkertijd ongelofelijk dankbaar dat ik hier mijn werk van kan maken, angstig dat ik er nooit genoeg mee ga verdienen, opgelucht dat ik weg ben bij mijn oude baan. 

Make it make sense. Maar voor mij is het logisch: ik wil niet later terugkijken op mijn leven en denken ‘had ik maar…. had ik het toch maar geprobeerd.’ En dát is het allerbelangrijkste, voor iedereen. 

Nieuwsgierig? Kijk op www.craandijk.com. Ik help je graag!